توقیف فصلنامه مدرسه عجیب نبود اما ناگوار بود.
نشریه ای که به خوبی توانسته بود به مباحث عمیق فکری بپردازد و البته مقاله مجتهد شبستری در آن که گفته می شود علت توقیف بوده فتح باب بی نظیری بود برای گفتگو برای یکی از مهمترین مباحث دینی.
مدرسه هم رفت. این خبر خوبی نبود...
بایکوت یا همان فیلم فلسفی ـ سیاسی مخملباف رو از بچگی خیلی دوست داشتم. هنوز که هنوزه گاهی منظره سوسکی که مورچه ها در حال خوردنش هستند رو در یاد دارم. هنوز دلم واسه اون زندانی چپی که به سبب نزدیکی با اعتقادات مذهبی بایکوت شد می سوزه...
اما دیشب که فیلم فریاد مورچه ها آخرین ساخته محسن مخملباف رو دیدم فهمیدم که چطوری بایکوت می تونه منجر به فریاد بشه.
من خودم رو در حدی نمی بینم که بخوام در مورد این فیلم اظهارنظر کنم اما واقعا زیبا بود...
مي خواستم كه چونان ديگراني بنويسم: ناگهان چه زود دير مي شود
اما اين سرود من نبود
مي خواستم كه فرياد كنم: رفيق! متنفر نباش
اما اين فرياد من نبود
مي خواستم شعري گويم، فريادي، شايد آوازي را نجوا كنم
اما اينها شعر و فرياد و آواز من نبود
شايد اينها همه من باشند
اما من نيستم كه مي خوانم...
من لبان گشوده شهرم در اين برزخ سكوت و هياهو
من سرسپرده نيستم اما...
اما ... من راوي تنهايي خودم
پوشيده لباس دلقكي سرمست
يا شايد تفنگي در دست
كسي چه داند، هرچه هست
اين من نيستم!
من نه فاتح جاده هاي خورشيد
كه مغلوب خودم در اين شهر بي رويا
نفرين باد مرا
نفرين باد صدايم را
نفرين باد اميدم را
و تنهايي ام را
من راوي تنهايي ام در اين آشفته شهر درونم
اما اين روايت هم روايت من نيست
پس بيچاره واژه ها، نفرين به واژه ها...